Το χιπ χοπ γεννήθηκε στα τέλη της δεκαετίας του ’70 στη Νέα Υόρκη, στα σοκάκια του Μπρονξ, τα κατεστραμμένα από τα ναρκωτικά, τα όπλα και τη βία. Το χιπ χοπ ήταν τότε μια ανάσα ζωής, μια κουλτούρα που κατάφερε να κάνει τα παιδιά της πόλης να ανταγωνίζονται όχι στα όπλα, αλλά στον χορό, το τραγούδι και τα γκράφιτι. Δυστυχώς, αυτό πια έχει αλλάξει, καθώς οι ράππερς-αστέρες της εποχής μας μοστράρουν 45άρια στα βιντεοκλίπ τους, κι εκρομαντικεύουν τη βία, ενώ τα μίντια συνεχίζουν μέσω του χιπ-χοπ να προωθούν τα στερεότυπα κατά των Αφροαμερικανών, τον μισογυνισμό και τη στενομυαλιά.
Η ζωντάνια του χορού αυτού, όμως, παραμένει η ίδια. Νευρικός, κοφτός κι έντονος, δίνει ευκαιρία για εκτόνωση και έκφραση καταπιεσμένων συναισθημάτων. Ιδανικός για την εφηβεία.
Το ρεγγετόν γεννήθηκε την δεκαετία του ’90 στο Πουέρτο Ρίκο. Είναι πάντρεμα της χιπ χοπ και λάτιν κουλτούρας.
Η Έλενα γνώρισε το χιπ χοπ χορεύοντάς τον κυρίως, με προσωπική μελέτη χορογραφιών από βίντεο κλιπ, και μέσα από σεμινάρια samba funk. Με το ρεγγετόν ήρθε σε επαφή για πρώτη φορά στην Κούβα το 2004. Συντονίζει ομάδες χιπ χοπ, ρεγγετόν από το 2009.
Με μαθήτριά της σε ρεγγετόν
Μαθητές και μαθήτριες της Έλενας που παρακολούθησαν μαθήματα χιπ-χοπ ενός έτους